Poronienia nawykowe

 Figure 57-2

Poronienie samoistne definiowane jest jako samoistna utrata ciąży przed 20. tygodniem jej trwania. Uważa się, że występujące w tym czasie poronienia dotyczą około 15 procent ciąż. Jednocześnie ryzyko poronienia wzrasta proporcjonalnie do liczby wcześniej przebytych poronień. Niestety, jednoznaczne ustalenie przyczyn takiego stanu jest niezwykle trudne. Na przestrzeni lat poronienia traktowane były jako do pewnego stopnia „normalne” zjawiska. Często uważano, że jest to „sposób natury” na zakończenie ciąży, która z jakichś względów skazana była na niepowodzenie. Jednakże w ciągu ostatnich 5-10 lat rozwinęło się nieco bardziej agresywne podejście do diagnostyki kobiet z przebytymi samoistnymi poronieniami i sposobu postępowania w tych przypadkach. Obecnie uważa się, że definicja poronień nawykowych wiąże się z przebytymi dwoma poronieniami następującymi po sobie. Sytuacja ta wymaga podjęcia dalszych badań w celu wyjaśnienia przyczyn. Ponadto, w coraz większym stopniu uznaje się, że istnieje związek między niepłodnością a poronieniami.

U podłoża poronień leżą różnorodne czynniki. Obejmują one zaburzenia genetyczne, endokrynologiczne (hormonalne), anatomiczne, immunologiczne i mikrobiologiczne. Powoli dochodzimy do stwierdzenia, że żadne poronienie nie powinno być uważane za normalne. Wszystkie poronienia są skutkiem patofizjologicznych zdarzeń w procesie reprodukcji. Obecnym wyzwaniem dla medycyny jest odkrycie tych przyczyn. Czasem przyczyny te są oczywiste, ale niestety bywają lekceważone.

Rycina 57-2 przedstawia kartę obserwacji CrMS kobiety, która zaszła w ciążę, a następnie poroniła. Na podstawie zapisów na karcie przeprowadzono wiele badań, włącznie z badaniami hormonalnymi i ultrasonograficznymi. U tej kobiety wyraźnie występuje „ograniczony cykl śluzowy” (ang. „limited mucus cycle”) jako jeden z biomarkerów widocznych w jej cyklu zapisywanym w ramach Modelu Creighton. W badaniach hormonalnych stwierdzono wyraźnie obniżone poziomy estrogenów w profilu przedowulacyjnym oraz wyraźnie obniżone poziomy progesteronu i estrogenów w profilu poowulacyjnym. Pęcherzyk, który był monitorowany w badaniach ultrasonograficznych, okazał się bardzo mały, co odpowiada objawowi niedojrzałego pęcherzyka (ang. „Immature Follicle Syndrome”). W cyklu tym doszło do poczęcia, ale ciąża zakończyła się poronieniem. Wykazano, że kobiety, u których dochodzi do poczęcia, a następnie do poronienia, często mają tego typu ograniczone cykle śluzowe.

Fig 57-2

[Rycina 57-2, str. 777 z podręcznika The Medical & Surgical Practice of NaProTechnology®. Poczęcie w ograniczonym cyklu śluzowym prowadzące do poronienia samoistnego. Badanie ultrasonograficzne pęcherzyka wykazało obecność niedojrzałego pęcherzyka. Przedowulacyjne poziomy E2 oraz poowulacyjne poziomy P i E2 są obniżone. Cykl śluzowy jest ograniczony. Stężenia LH są prawidłowe. (Z: Pope Paul VI Research, 2004).]

Wykazano również, że u kobiet, które mają krótką fazę poPEAKową (ang. post-Peak phase), istnieje ryzyko poronienia. Rycina 57-3 przedstawia profil hormonalny kobiety z krótką fazą poPEAKową. W takim cyklu, gdy faza poPEAKowa trwa zaledwie pięć dni, poPEAKowa czy lutealna faza jest niewystarczająca do utrzymania ciąży. W przypadku uzyskania poczęcia u kobiety dojdzie zatem do poronienia. W przypadku kobiet, które zapisują swój cykl na karcie CrMS, łatwo rozpoznać taką sytuację. Dzięki odpowiedniemu leczeniu można całkowicie zapobiec poronieniom.

Fig 57-3

[Rycina 57-3, str. 778 z podręcznika The Medical & Surgical Practice of NaProTechnology®. Karta CrMS pokazuje krótką fazę PoPEAKową (pięć dni) skojarzoną z profilem hormonalnym, który wykazuje bardzo krótką fazę lutealną (siedem dni). W Takiej sytuacji w przypadku ciąży dochodzi zwykle do poronienia samoistnego (Z: Pope Paul VI Research, 2004).]

Aż 85 procent kobiet, u których dochodzi do poronienia, ma endometriozę. Często schorzenie to pozostaje zupełnie nierozpoznane z powodu niewykonania laparoskopii diagnostycznej. Laparoskopie takie zostały przeprowadzone w Pope Paul VI Institute na dużej liczbie pacjentek ze zdiagnozowaną endometriozą. Po skutecznym leczeniu wiele kobiet szczęśliwie urodziło dziecko.

Ponadto w przypadku pacjentek z wielokrotnymi poronieniami często jako przyczyny takiego stanu diagnozowane są zaburzenia hormonalne, zaburzenia owulacji i zaburzenia cyklu śluzowego. Skumulowany współczynnik ciąż u pacjentek z dwoma lub więcej poronieniami samoistnymi w wywiadzie przedstawia Rycina 57-22 z wykorzystaniem programu opartego na NaProTECHNOLOGY®.

Fig 57-22

[Rycina 57-22, str. 793 z podręcznika The Medical & Surgical Practice of NaProTechnology®. Krzywa przeżycia Kaplana-Meiera porównująca skumulowany współczynnik ciąż u pacjentek z dwoma lub trzema poronieniami samoistnymi. Współczynniki ciąż nie różnią się istotnie statystycznie (przy zastosowaniu leczenia) (Z: Pope Paul VI Research, 2004).]

Powrót do góry


Copyright 2006, Pope Paul VI Institute for the Study of Human Reproduction. Wszelkie prawa zastrzeżone.

NaProTECHNOLOGY® jest zastrzeżonym znakiem towarowym Pope Paul VI Institute for the Study of Human Reproduction. Znak ten może być swobodnie używany przez każdą osobę lub podmiot, o ile jego zastosowanie odzwierciedla medyczne pojęcia i wartości przedstawione w podręczniku Medical & Surgical Practice of NaProTechnology.